توضیحات

نمونه ترجمه:
روش های قدیمی جلوگیری و کنترل خوردگی سازه های فلزی شامل چندین روش زیر است: 1) روش الکتروشیمیایی (حفاظت کاتدی و پسیواسیون آندی)، 2) ایجاد پوشش محافظ (سد فیزیکی) و 3) طراحی متالورژیکی [1]. تحقیقات نشان داده اند که در صورت استفاده همزمان از دو یا چند استراتژی بالا، بهترین نتیجه حاصل خواهد شد. با این حال، از آنجایی که هر یک از روش های مذکور با محدودیت هایی اعم از هزینه بالا و تأثیر سوء بر سلامت بشر و محیط زیست روبرو هستند، هیچ کدام راه حل ایده آلی محسوب نمی شوند. به عنوان مثال، کرومات شش ظرفیتی (Cr6+) متداول ترین بازدارنده خوردگی مورد استفاده در 100 سال گذشته است که لایه محافظ مؤثری در محل عیوب تشکیل می دهد [2]. طبیعت سرطان زا و سمی کرومات باعث شده است که مصرف آن توسط بخشنامه اتحادیه اروپا در رابطه با ثبت، ارزیابی، اختیارات و محدودیت های مواد شیمیایی (REACH) ممنوع اعلام شود [3، 4]. تا به امروز، استفاده از کرومات در بیشتر کشورهای صنعتی متوقف شده است. لذا، محققین در تلاش برای یافتن جایگزینی برای آن هستند که سازگار با محیط زیست باشد. به منظور یافتن جایگزین قابل اعتمادی برای کرومات، پوشش های ضد خوردگی باید هزینه¬ی تولید کم و عملکرد بهتر یا برابر با پوشش کروماته داشته باشند. در توسعه سیستم های ممانعت از خوردگی باید قابلیت انحلال بازدارنده، سازگاری بین بازدارنده و حامل آن، سازگاری بین حامل بازدارنده و پوشش، و قابلیت نفوذ آب در پوشش محافظ در نظر گرفته شود.